Al een tijdje volg ik het nieuws rondom het corona virus niet meer. Niet omdat het me niet interesseert, maar omdat ik er door heen en weer word geslingerd. Artsen, geleerden, presentatoren, biologen, de president en virologen iedereen heeft een mening over hoe we hier mee moeten omgaan. Maar eigenlijk weten zij en wij gewoon niet goed hoe we met deze crisis om moeten gaan.
Er spelen belangen mee die ver boven mijn begrip liggen. Mensen en bedrijven die hier geld aan willen verdienen ten koste van anderen vind ik onbegrijpelijk. Een farmaceutische industrie die een vaccin wil ontwikkelen in een veel te korte tijd, waardoor we geen zekerheid hebben welke bijwerkingen er eventueel zullen zijn voelt onveilig. Regels die gebaseerd zijn op angst, waardoor we een ‘nieuw normaal’ creëren waar angst de grondslag van is, vind ik doodeng. De regering bepaald en wij vergeten dat we zelf ook een hoofd en een hart hebben, waarmee we goede keuzes kunnen maken. Ik kies, kies jij ook nog?

van welke invloed zijn de keuzes die nu gemaakt worden?

We verliezen een deel van ons menszijn uit het oog door gehoor te geven aan de regels die nu ‘normaal’ lijken te worden. We knuffelen niet meer zomaar als iemand verdrietig is. Als een kind een pleister aan oma vraagt, wacht zij tot mama komt, omdat ze niet besmet wil worden.
Hoe begrijpelijk ook, maar ik vraag me dit af: wat wordt de levensles van dit kind? Hoe gaat dit van invloed zijn op de langere termijn? Welke psychische problemen gaan zich bij de kinderen van nu ontwikkelen, als we bang worden voor aanraken? Dat de enige knuffel die je krijgt van je gezin afkomstig is, maar de rest van de wereld is een groot eng besmettingsmonster? En wat nou als je in een gezin leeft waar knuffelen niet normaal is? Als je leeft in een gezin waar de enige aanraking is die je krijgt als gevolg blauwe plekken heeft? Waardoor we niet meer leren wat de zachtheid van een welgemeende knuffel kan geven? 

we zitten vast in regels en protocollen en denken niet meer zelf na

We gaan akkoord met protocollen en regels en lijken niet meer in staat om daar uitzonderingen op te maken, niet meer te kunnen kiezen per situatie wat het risico is en of dat soms niet gewoon nodig is om te nemen. Soms zelfs van levensbelang. Door angst zitten we zo vast in protocollen dat gewoon mensenlijk nadenken niet meer lukt, zoals ik heb ervaren.

in het ziekenhuis met onze zoon:

Onze zoon had 3 weken geleden zijn arm/pols gebroken. We konden gelukkig meteen door naar het ziekenhuis en hadden daarmee een ongemakkelijk bezoek aan de huisarts overgeslagen.
Aangekomen bij het ziekenhuis moesten we bij de ingang vertellen of we ziek waren, klachten hadden en we moesten onze handen ontsmetten. ‘Ja, mevrouw ook uw zoon’. Dus met pijn en moeite de handen van mijn zoon ontsmet, naast een veelte streng kijkende mevrouw. 

Bij de radiologie afdeling werd er een foto gemaakt, waarna de hand van mijn zoon verkeerd in mijn eigen gefabriceerde mitella werd gelegd. Terwijl mijn zoon huilend naast mij liep moesten we buiten om het ziekenhuis heen lopen, (ja je leest het goed) om ons aan te melden bij de eerste hulp. Waar opnieuw onze handen ontsmet moesten worden.
Het enige wat ik daar heb gezegd is dit: Dit is.. ‘ (naam zoon) hij heeft een gebroken arm’. Waarna we weer BUITEN! het ziekenhuis om terug moesten lopen om naar de gipskamer te gaan, waar we, je raad het al, opnieuw moesten vertellen dat we geen klachten hadden en waar we opnieuw onze handen moesten ontsmetten. ( Gipskamer is een gangetje verder dan de radiologie afdeling waar we de foto moesten maken)

Aangekomen bij de gipskamer was er een communicatie fout en moesten we terug naar de eerste hulp, JA.. om het ziekenhuis heen, en moesten we opnieuw onze handen ontsmetten (wat inmiddels een paar druppels alcohol op zijn hand gooien was geworden). 

Bij de eerste hulp zat gelukkig een heel erg meelevende en normaal denkende vrouw, die ons via een korte weg het ziekenhuis door heeft geloodst naar de gipskamer zodat we niet WEER om het ziekenhuis heen moesten lopen. Want ontsmet waren we inmiddels wel (vond ik dan). 

we moeten wel vaak heen en weer lopen hé?

Mijn zoon die enorm dapper naast me liep met een arm die gebroken was en die verkeerd in de mitella zat zei: ‘ we moeten wel vaak heen en weer lopen, hé mama?’
De lieve schat, nog zo puur. Nog niet gewend aan een wereld waar we niet meer zelf nadenken, maar waar regels en protocollen bepalen wat er gebeuren moet.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van regels en duidelijkheid. Maar elke dag moet een regel bijgesteld of herzien kunnen worden als de situatie dat vereist. We moeten ons hoofd erbij houden. Regie nemen en kiezen wat wel en wat niet leefbaar is.

het leven is niet maakbaar

Mijn fantastische oma is vandaag 90 geworden, van haar kan ik deze heerlijke nuchtige waarheid leren. Ze kiest namelijk haar mensen, mijn oma kiest de risico’s die ze wel wil nemen én die ze niet wil nemen. We vieren nu helaas niet zoals gebruikelijk haar verjaardag op de camping, maar ze kiest ervoor om welk elke dag te wandelen en ze ontmoet familie en vrienden, live of via beeldbellen (ja, echt, mijn oma van 90 doet aan beeldbellen!)

We kunnen niet voorzien wat de toekomst gaat brengen. Je kan je leven laten leiden door angst én je kan ervoor kiezen om dat niet te doen. Kies!
Houd je hoofd en je hart erbij!

Pak je kleinkind op als hij huilt, voor hem, zodat hij jou en de mensheid vertrouwen kan. Bezoek je man of vrouw als hij of zij in het verpleeghuis zit. Stuur een kind met een gebroken arm niet om het ziekenhuis heen (4x!).
Vier je verjaardag en sla een arm om je vriendin heen als ze huilt.

kies zelf per situatie

Kijk elkaar in de ogen en kies ervoor of je het risico wil lopen tot besmetting door de ontmoeting met deze persoon. Als je beiden écht kan kiezen, kan je ook écht de consequentie dragen die in de toekomst verborgen ligt.

Ik kies er in ieder geval voor om niet op afstand te blijven als een cliënt door diepe pijnen gaat. Kiezen en ik ben me ook bewust van het risico, maar ik wil niet anders werken omdat de consequentie van mijn anders niet aanwezig zijn bij de pijn van mijn cliënten zo ontzettend veel schade kan brengen.

Ik kies

Kies jij ook?