blog

blog #11 Toen was het stil

blog #11 toen was het stil

Mijn hart stond stil, mijn adem stokte, mijn benen wankelden, de wereld werd wazig, dit kan niet waar zijn..

als de tijd stil heeft gestaan.

Afgelopen week heeft voor mij de tijd stil gestaan. 

Deze week draaide om verlies, rouw, verdriet, leegte, stilte, herinneringen, liefde, troost, dood en leven. Door en om de familie en vrienden ontstond een liefdevolle bubbel, er was even niets anders, niets anders dan het verwerken van het verlies van dit geliefde mens, vader, stiefvader, zoon, oom, broer, schoonbroer, partner en voor mij een vriend.

Er was tot op zekere hoogte even geen anderhalve meter, geen mondkapje, geen schrik of angst, geen sociale druk, even geen maatregelen. Zonder onnodige risico’s was er genegenheid, liefde, troost, een knuffel en saamhorigheid.
Hoe moet je anders dit grote verdriet verwerken dan samen? Om elkaar heen? Dragen en gedragen worden? 

meer dan ooit

Meer dan ooit besef ik hoe belangrijk het is om nabijheid en saamhorigheid te ervaren in ons leven en hoe we de vanzelfsprekendheid hiervan nu moeten missen.
 
En dus loop ik vandaag met mijn ziel onder mijn arm. De bubbel is voorbij. 
Mijn spieren zitten vast, mijn hoofd loopt in rondjes, mijn darmen zijn in de war, mijn voeten vinden geen grond, mijn hart voelt zwaar, mijn emoties gaan met me aan de haal en mijn muren worden steeds hoger. 
Ik voel dat ik vast kom te zitten. 
Ik weet wat ik nodig heb om weer in beweging te komen.

maar ik wil niet. 

Ik wil niet terug naar een maatschappij waar we verschrikt bij elkaar weg moeten springen als we op 1 m afstand komen.                                                                               Ik wil niet terug naar een maatschappij waar ik uit angst die lieve mevrouw in de supermarkt niet meer even kan helpen en een praatje kan maken.
Ik wil niet terug naar een maatschappij waar ik geen lachende of huilende gezichten meer kan aanschouwen doordat er een kapje voor zit.
Ik wil niet terug naar een maatschappij waar ik niet meer spontaan iemand een knuffel kan geven, gewoon omdat die persoon me dierbaar is.
Ik wil niet terug naar een maatschappij waar ik geen feestje meer mag houden, gewoon omdat ik daar zin in heb.

Ik wil het niet.

Het voelt dan bijna onmogelijk om het leven weer op te pakken als alles zo kaal, leeg en eenzaam is. In bed en binnen mijn eigen muren blijven is dan erg verleidelijk.

ik huil

In plaats daarvan ga ik aan de wandel en na een poosje komen ze dan eindelijk toch weer, (ik dacht dat ik al wel leeg en opgedroogd zou zijn) mijn zoute tranen biggelen over mijn gezicht. 

Ik huil om verlies
Ik huil om angst
Ik huil om mij
Ik huil om jou
Ik huil om verdeeldheid
Ik huil omdat we er een potje van maken met zijn allen
Ik huil omdat ik niks kan doen

dan buig ik.

Innerlijk buig ik voor dat wat groter is dan mij. Ik ben niet alleen. We worden gedragen. Er is iets veel groters waar ik steun kan vinden.
Ik leg mijn hoofd op een lieve schouder en voel me weer getroost en geliefd.
Ik tel mijn zegeningen.
Er is weer grond onder mijn voeten, mijn hart stroomt, ik neem een flinke ademtuig, mijn spieren ontspannen weer en mijn muren brokkelen een beetje af.

We moeten het er mee doen. Met alles wat er nu is inclusief maatregelen.

Voor nu..

Niet voor altijd.

Er zijn namelijk regenbogen en er is hoop. Er is ALTIJD hoop!

contact

wil je meer informatie of plan je liever meteen een gratis intake gesprek? stuur dan een bericht!

Na 2 dagen geen reactie op je bericht? Check dan ook even je spam-folder.





    arrow-right arrow-down keyboard_arrow_down arrow-left plus-circle cross close search2 twitter2 facebook2 youtube2 linkedin2 envelope-o instagram2 menu play2 mobile2 users3 signal user whatsapp22 envelope-o2 quotes-left spinner2222 checkbox-checked checkbox-unchecked checkmark price-tag lightbulb_outline comment-square binoculars heart-o heart home bell building-o bullhorn star-o star truck magic-wand edit reply eye