Afgelopen week heeft voor mij de tijd stil gestaan. 

Deze week draaide om verlies, rouw, verdriet, leegte, stilte, herinneringen, liefde, troost, dood en leven. Door en om de familie en vrienden ontstond een liefdevolle bubbel, er was even niets anders, niets anders dan het verwerken van het verlies van dit geliefde mens, vader, stiefvader, zoon, oom, broer, schoonbroer, partner en voor mij een vriend.

Er was tot op zekere hoogte even geen anderhalve meter, geen mondkapje, geen schrik of angst, geen sociale druk, even geen maatregelen. Zonder onnodige risico’s was er genegenheid, liefde, troost, een knuffel en saamhorigheid.
Hoe moet je anders dit grote verdriet verwerken dan samen? Om elkaar heen? Dragen en gedragen worden? 

meer dan ooit

maar ik wil niet. 

Ik wil niet terug naar een maatschappij waar we verschrikt bij elkaar weg moeten springen als we op 1 m afstand komen.                                                                               Ik wil niet terug naar een maatschappij waar ik uit angst die lieve mevrouw in de supermarkt niet meer even kan helpen en een praatje kan maken.
Ik wil niet terug naar een maatschappij waar ik geen lachende of huilende gezichten meer kan aanschouwen doordat er een kapje voor zit.
Ik wil niet terug naar een maatschappij waar ik niet meer spontaan iemand een knuffel kan geven, gewoon omdat die persoon me dierbaar is.
Ik wil niet terug naar een maatschappij waar ik geen feestje meer mag houden, gewoon omdat ik daar zin in heb.

Ik wil het niet.

Het voelt dan bijna onmogelijk om het leven weer op te pakken als alles zo kaal, leeg en eenzaam is. In bed en binnen mijn eigen muren blijven is dan erg verleidelijk.

ik huil

In plaats daarvan ga ik aan de wandel en na een poosje komen ze dan eindelijk toch weer, (ik dacht dat ik al wel leeg en opgedroogd zou zijn) mijn zoute tranen biggelen over mijn gezicht. 

Ik huil om verlies
Ik huil om angst
Ik huil om mij
Ik huil om jou
Ik huil om verdeeldheid
Ik huil omdat we er een potje van maken met zijn allen
Ik huil omdat ik niks kan doen

dan buig ik.

Innerlijk buig ik voor dat wat groter is dan mij. Ik ben niet alleen. We worden gedragen. Er is iets veel groters waar ik steun kan vinden.
Ik leg mijn hoofd op een lieve schouder en voel me weer getroost en geliefd.
Ik tel mijn zegeningen.
Er is weer grond onder mijn voeten, mijn hart stroomt, ik neem een flinke ademtuig, mijn spieren ontspannen weer en mijn muren brokkelen een beetje af.

We moeten het er mee doen. Met alles wat er nu is inclusief maatregelen.

Voor nu..

Niet voor altijd.

Er zijn namelijk regenbogen en er is hoop. Er is ALTIJD hoop!