hoe ga jij om met verschil van mening?

Wij of zij, voor of tegen, met of zonder en voorzichtig of impulsief? Waar hoor jij bij? Ben jij voor de lock down? Of eigenlijk toch meer tegen? Mag er bij jou stiekem geknuffeld worden? Of blijf jij nog strikt op 1,5m van je familie en vrienden? Hoe ga jij om met verschil van mening? Wat als je familie voor de lock down is en jij vind dat er best wat soepeler omgegaan mag worden met de regels?

Ik schrik ervan hoe snel we geneigd zijn om kampen te maken. Net als bij de zwarte pieten discussie en nog veel meer discussies, moet er op een of andere manier altijd een voor en een tegen zijn. Zelfs nu, nu we naar mijn idee toch allemaal een zelfde idee hebben over een gezonde maatschappij? Waar we ook nog eens allemaal dezelfde belangen hebben, toch?

het is schandalig!

Weet je wat ik schandalig vind? Dat we niet meer naar ‘de ander’ kunnen en willen luisteren! We zijn zo hard bezig ons standpunt te verdedigen dat we geen idee hebben wat er aan de andere kant gebeurt.
Wat beweegt hun hart? Hoe komt het dat angst op deze manier grip heeft bij deze andere persoon? En hoe zit dat bij mezelf, beweegt mijn hart niet voor dezelfde redenen maar met andere argumenten? Op welke manier heeft angst grip op mij? Is dat niet gewoon ook dezelfde angst voor ziekte, dood of eenzaamheid?

Er komen steeds meer filmpjes, verhalen en artikelen vrij die met stevige argumenten vinden dat de lock-down en de 1,5 meter maatschappij niet als het nieuwe normaal bestempeld moet worden. Hoe blij ik ook wordt dat er tegen geluid komt… Mijn hart huilt om de verdeeldheid.                                               Waarom mogen we niet ‘gewoon’ een andere mening hebben? En kunnen we de verschillen in mening en argumenten van elkaar respecteren? Sinds wanneer doen we geen moeite meer om elkaar te begrijpen? Waarom gaan we niet meer opzoek naar de gemeenschappelijke deler? Kunnen we nog buigen voor elkaar omdat de ander net als jijzelf beweegredenen heeft uit liefde?

kippenvel van ‘het nieuwe normaal’.

‘Het nieuwe normaal’ ik krijg er kippenvel van, want ik wil mijn opa en oma eigenlijk wel nog heel vaak kunnen knuffelen, juist nu, in hun laatste levensfase, die naar ik hoop nog heel lang gaat duren, natuurlijk! Daarom ben ik ook voorzichtig, maar ik zie ook wat de afstand met ze doet als ik ze in de ogen kijk.     Ik zie hoeveel pijn het geeft dat we niet meer elke maand komen eten. We missen het dat we elkaar niet meer even stevig kunnen vastpakken. Het is afschuwelijk dat die arm om hun schouder ineens zo gevaarlijk is geworden. Het is moeilijk voor hen dat de structuur van kerkgang en vaste avonden dat er mensen komen eten weggevallen is door deze regels.  Waardoor elke dag in de andere verdwijnt en dat daarmee dus ook hun dagelijkse hou vast verdwijnt.

impact op ons allemaal…

Ik hoor de verhalen van mijn zus, die in het verpleeghuis werkt. Hoe hard zij en haar collega’s ook zorgen voor een fijne sfeer. Het gemis en de eenzaamheid is tot op heden het meest sfeerbepalend.
En dan heb ik het nog niet over de impact op de maatschappij, de economie, de werkloosheid, huiselijke geweld en de financiële noden waar een heleboel mensen ineens in verkeren. Hoe afschuwelijk corona ook is, we moeten OOK blijven zien hoe afschuwelijk het voor ‘anderen zonder corona’ is.
Is dit het allemaal waard? Of is het middel erger geworden dan de kwaal?

fysiek contact is van levensbelang!

Ik weet zo donders goed hoe belangrijk fysieke aanwezigheid is voor ons mensen, ja voor ons allemaal! We ervaren door een knuffel dat we geliefd zijn. Tijdens het knuffelen voelen we de grens tussen de ander en jezelf. Door een hand op ons been te voelen, weten we ons gesteund en begrepen. Met je hoofd op andermans schouder voelen we ons getroost. Een hand die jouw hand vast pakt geeft ons vertrouwen in de toekomst. Als je lichamelijke steun achter je voelt kunnen we ineens de moeilijkste dingen van de wereld aan. Door lichamelijk contact ben je weer in staat om contact te maken met je lijf en verzacht je starheid. Door de warme aanwezigheid van fysiek contact voel je je bevrijd van de eenzaamheid. Lichamelijke contact is van levensbelang!

zie je mijn hart nog?

Nu weten jullie mijn mening en ik vraag me dan af, kunnen jullie nog lezen dat het mijn hart is die spreekt? Of schrikken jullie vooral van een standpunt die afwijkt van het RIVM?
Jij en ik, we hoeven het niet eens te worden. Ik en het RIVM ook niet.
Wat belangrijk is, is dat we elkaars hart blijven zien!
Ik mijn eigen hart, maar ook die van de mensen bij het RIVM, want ik geloof dat ze alle regels gemaakt hebben met de beste bedoelingen. En hoe heftig de gevolgen ook zijn van de keuzes die ze daar hebben gemaakt, we hebben als gemeenschappelijke deler een hart die klopt voor de mensheid. Als tweede gemeenschappelijke deler hebben we angst.. Helaas het heeft een te grote grip op ons allemaal.

Nog geen idee waar je staat? Lees ook mijn vorige blog over kiezen. https://licht-puntje.nl/corona/blog-7-kies-jij-nog/